Geschiedenis

Reeds rond het begin van onze jaartelling was Drulon bewoond en werden de omliggende gronden bewerkt. Maalstenen, dakpannen en restanten van muren duiden op een grote Gallo-Romeinse villa.

De eerste geschreven sporen van Drulon treffen we aan in de 13de eeuw. Drulon was toen onderdeel van de heerlijkheid van Epinueil, die op haar beurt verbonden was met de heerlijkheid van Orval (een dorp naast Saint Amands Montrond). Deze heerlijkheden waren eigendom van de familie de Seuly (of Sully), die ze verkreeg van Koning Lodewijk IX (Koning Saint Louis). Deze sporen verwijzen voornamelijk naar het gebruik van de gronden en de bossen. Volgens Buhot de Kersers, een 19de-eeuwse historicus uit Bourges, dateren de gebouwen uit de 14de eeuw. Van de huidige gebouwen blijft alleen de ronde toren hiervan over.

​

In 1361 gaf Louis de Seuly toestemming aan de monniken van Noirlac om op Drulon te jagen, behalve in het bos! (We weten dat er vroeger een kruis in het bos stond: misschien een heilige plek...)

In 1542 werd het domein, dat destijds 'Grange de Drulon' werd genoemd, zorgvuldig beschreven in een document: 'La métairie appelée la Grange de Drulon laquelle consiste tant en bâtiment, pré, terres, usages et pâturages, c'est à savoir une maison à trois étages, une demi-grange et deux étables se joignant, et deux autres maisons servant d'étables, une grange avec les cours et coutillages et de nombreuses terres soigneusement énumérées.'

​

Drulon bleef in handen van de hertog de Sully tot in de 17de eeuw en moet toen zijn overgegaan naar de familie Colladon, waar de zoon, François, zich 'seigneur de Drulon' noemde. Hij stierf in 1690 (verdronken bij het oversteken van de Cher...). In zijn nalatenschap krijgen we een gedetailleerd overzicht van de gebouwen, kamer per kamer. Drulon werd vervolgens in 1703 verkocht aan de familie Magnard (of Maignard), die het tot minstens het midden van de 19de eeuw in bezit hield. Door huwelijken en overerving kwam het domein vervolgens in handen van de familie Guillebon en daarna de familie Peyret de Pommeroux. In het begin van de 20ste eeuw vond zelfs een moordaanslag plaats om de erfenis van Drulon. Marquise de Nayves, geboren Peyret de Pommeroux, was eigenares en bewoonster tot het einde van de vorige eeuw.

​

In 1998 werden de toen leegstaande gebouwen verkocht aan Piet Hendriks en zijn vrouw, Nederlanders met een passie voor natuur en tuinen. Ze transformeerden een terrein van 17 hectare tot opmerkelijke tuinen, terwijl de rest van de gronden werd gebruikt als veeboerderij door hun zoon. De tuinen waren destijds een veelbezochte toeristische attractie.